CHRYSTUS – Co znaczy?
Pytanie – W kilku wydaniach Herald of the Epiphany (obecnie Biblie Standard, przyp. tłum.), Jezus i Kościół są określeni jako Chrystus (w ang. The Christ). Ja tego nie rozumiem. Proszę mi tę sprawę wyjaśnić.
Odpowiedź — Słowo Chrystus – z greckiego Christos, które pochodzi od czasownika chrio, tzn. ja namaszczę – znaczy pomazany. Słowo Mesjasz – z hebrajskiego Meshiach, które pochodzi od czasownika mashach, tzn. on namaści – ma to samo znaczenie. To z czym człowiek jest pomazany jest Duch św., jak o tym nas zapewnia św. Piotr w Dz. 10:38 „Jezusa z Nazaretu pomazał (z greckiego chrio) Bóg Duchem św.” Ta sama myśl znajduje się w proroctwie Izaj. 11:2, 3; 61:1; mamy świadectwo tego przy chrzcie naszego Pana, gdy otworzyły się Jemu niebiosa, a Duch św. zstąpił nań w formie gołębicy (Mat. 3:16). Tak więc widzimy, że Jezus był pomazany przez przyjęcie Ducha św. Lecz Biblia mówi nie tylko o pomazaniu jednostki (Jezusa), lecz także i zespołu (Kościoła). Tak więc św. Paweł, mówiąc o całym wiernym Kościele, mówi: „Ten, który nas utwierdza z wami w Chrystusie, i który nas pomazał (z greckiego chrio, od którego pochodzi Christos Chrystus), Bóg jest… i dał zadatek Ducha w serca nasze.” Z tej samej przyczyny św. Jan mówi o naszym otrzymaniu pomazania (z greckiego chrisma, pomazanie) od Boga (1Jan 2:20, 27). Stąd wszyscy otrzymujący Ducha św. jako przyszli członkowie Ciała Chrystusowego byli w ten sposób pomazani. Z tej przyczyny Jezus i wierny Kościół stanowią Pomazańca Jehowy, wielkiego Chrystusa – Ciało Chrystusowe lub Zespół. Zatem w niektórych cytatach Pisma Kościół, z Jezusem jest nazwany Chrystusem. W 1Kor. 15:23 św. Paweł, pisząc około 25 lat po zmartwychwstaniu Jezusa, mówi że Chrystus, jako pierwiastek będzie pierwszym z porządku do powstania od umarłych w dniu ostatecznym. Widocznie w tym wierszu on w wyrażeniu „Chrystus jako pierwiastek” nie odnosi się tylko do Jezusa, ale raczej do Kościoła, albowiem Jezus powstał 25 lat przed tym, gdy św. Paweł prorokował o przyszłym zmartwychwstaniu. Również, w 1Kor. 12:12, 13, św. Paweł porównuje Jezusa i Kościół (który składa się z wielu członków, który jest nazwany z Jezusem, Chrystus) do ludzkiego ciała z jego członkami. Tak więc on tłumaczy nam, że Chrystus nie jest jednym członkiem (Jezusem), ale składa się z wielu członków (Jezusa i Kościoła). Znów, w liście do Gal. 3:16 on nazywa Nasienie Abrahama, Chrystusem; a w wierszu 29 odnosi się do Kościoła i Jezusa jako nasienia Abrahamowego; a więc Kościół z Jezusem jest Chrystusem (po ang. The Christ; przyp. tłum). Ten Wielki Chrystus (Zespół Chrystusowy) jest „jednym nowym człowiekiem” którego Bóg uczynił podczas Wieku Ewangelii z Żydów i Pogan (Efez. 2:15), i „człowiekiem doskonałym” do którego Kościół z Jezusem, jako zupełny Chrystus, mieli się zejść (Efez. 4:13); jest to także dla tej przyczyny że Jezus jest nazwany Głową a Kościół Ciałem tego jednego nowego Męża (Rzym. 12:4, 5; 1Kor. 12:12, 14, 27; Efez. 1:22, 23; 4:4, 12; 5:30-32; Kol. 1:24). W skróceniu możemy powtórzyć tę sprawę jak następuje: wielki Odkupiciel, klasa Królestwa, przez których Bóg obiecał wybawić rodzaj ludzki od przekleństwa Adamowego, i błogosławić go, dając mu sposobność otrzymania życia wiecznego, jest złożona z liczby osób, a więc z licznego Zbawiciela, złożonego z Jezusa i prawdziwego Kościoła. Ten fakt, że Mesjasz, Pomazaniec, będzie składał się z wielu a nie jednostki, jest tajemnicą, zakrytą od wieków i pokoleń przed Wiekiem Ewangelii, lecz teraz, podczas Wieku Ewangelii, jest objawiony (Kol. 1:26, 27). Podczas Wieku Ewangelii ta klasa Chrystusowa, „synowie Boży” zjawili się na scenie spraw ludzkich, aby cierpieć za prawdę i sprawiedliwość na korzyść ludzkości; a w Tysiącleciu objawią się w chwale aby błogosławić i podnieść ludzkość z przekleństwa (Rzym. 8:17-23; 2Tym. 2:10-12). Ta myśl, że Jezus jako Głowa i Kościół jako Jego Ciało są klasą Królestwa, wielkim Wybawicielem, których Jehowa wzbudził aby wybawić ludzkość spod przekleństwa, jest główną myślą i tajemnicą Biblii. Błogosławiony ten, który to zrozumie i ocenia!
B.S. '52,15.
TP 1952’104