ADAM – Charakter a usposobienie
Pytanie – Jaka jest różnica między doskonałym ludzkim usposobieniem, jakie posiadał Adam, a jego charakterem (E. tom 15, 535)?
Odpowiedź – Brat Johnson mówi [P ’50, 64]: „Adam był wyposażony w doskonałe ciało oraz doskonałe umysłowe, moralne i religijne władze. On jednak nie rozwinął [osiągnął] doskonałego charakteru aż do krystalizacji. Z natury posiadał doskonałe usposobienie, aczkolwiek nierozwinięte. On jeszcze nie osiągnął skrystalizowanego [niezłomnego] usposobienia. My używamy słowa „doskonałość” dla określenia czegoś bez defektu lub braku, bez wady, bez skazy. Używamy słowa „usposobienie” dla oznaczenia czyjegoś ducha, zamiłowania, skłonności, intencji. Słowo „charakter” w języku angielskim jest używane w wielu różnych znaczeniach, jak to można zauważyć w słowniku. Używamy tego słowa w znaczeniu odziedziczonego lub naturalnego usposobienia oraz dla oznaczenia skrystalizowanego [w pełni rozwiniętego lub osiągniętego i niezłomnego] usposobienia. Jezus jako dziecko posiadał z natury doskonałe dziecięce usposobienie [chociaż nierozwinięte], lecz Jego charakter nie był skrystalizowany [niezłomny], aż umarł na krzyżu (Żyd. 2:10)”.
Brat Russell mówi [Z 5074]: „On [Adam] był stworzony z doskonałym umysłem i ciałem. Jego umysł był stworzony na wyobrażenie Boże; nie było w nim żadnej skazy, żadnego upodobania w grzechu, lecz przeciwnie on posiadał ocenę sprawiedliwości i skłonność do niej. Posiadał to wszystko co w sumie mogło stanowić dobrego człowieka, albowiem Bóg go takim uczynił. W innym znaczeniu Adam nigdy nie miał doskonałego charakteru, czyli w ogóle nie miał rozwiniętego, wypróbowanego i utwierdzonego charakteru. Bóg go doświadczył, a z powodu braku doświadczenia szybko upadł, mimo, że jego charakter był dobry, a organizm doskonały”. Ponadto stwierdził [Z 1807]: „Doskonałość istoty jest dziełem Boga, podczas gdy doskonałość charakteru jest dziełem inteligentnego stworzenia, wypracowanym w posłuszeństwie Boskiemu Prawu, pod Boskim kierownictwem i zwierzchnictwem. Adam, jako doskonała istota był niewinny, wolny i chwalebny w swojej pierwotnej piękności. W pracy budowania charakteru jednak szybko upadł i dlatego stracił swoją doskonałość”. [Przeczytaj komentarz br. Russella w Mannie z 20 stycznia].
TP 1970-82